In de reeks columns die we 'Het Groene Ei' noemen, laten we één van onze actieve leden aan het woord. Hij of zij kan hierin een boodschap kwijt die hem of haar persoonlijk van het hart moet. Als je mijn kinderen vraagt hoe groen ik ben, zullen ze zeggen: kei groen! Met de nodige uitroeptekens erachter. Als je het mijn kennissen vraagt, zullen ze eens bedenkelijk kijken. Als ik zelf het antwoord moet geven, zeg ik 'yuppie-groen'. Ik winkel in de plaatselijke bioboerderijwinkel, kweek zelf wat groentjes, koop wat ik kan fairtrade en eet meestal vegetarisch. Zo vaak ik kan neem ik de fiets. Sorteren is hier een vaste waarde. Lichten doven ook, al loopt dat iets minder vlot met de kindjes. Mijn labello heb ik vervangen door een weleda-stickje en bijna al mijn verzorgingsproducten zijn bio. Zonnepanelen op het dak, isolatie in orde. Ik koop niet élk jaar een nieuwe handtas en ik stap bij voorkeur niet in een vliegtuig om te reizen, maar ik reis wél, zij het dan met TGV of auto als we met de familie op pad gaan. Maar ik houd ook van mooie kleren, leuke schoenen, boeken en een lamsboutje af en toe. Van mijn deo kan ik echt geen afscheid nemen. Sauna vind ik geweldig en doe ik meermaals per week.

Eerlijkheidshalve moet ik dus toegeven dat 'kei groen!' voor mij niet geldt. Bedenkelijk kijken is misschien wel terecht, al vraag ik me af waar je de grens trekt. Want als je héél consequent bent in het niet vervuilen, kan je beter gaan zitten, niet bewegen, niet eten, niet drinken, en hé, laat die geitewollen sokken ook maar links liggen. Ook geen wenselijke optie, dacht ik zo.

Maar bon, ik beschouw mezelf dus als yuppie-groen. Want ik doe wel mijn best om het zo goed mogelijk te doen door te kiezen voor de  meest haalbare en zo ecologisch mogelijke alternatieven zonder veel aan luxe in te boeten. Elk stapje in de juiste richting is belangrijk! Al wordt het misschien wel tijd dat we een spurtje gaan inzetten als we nog een leefbare toekomst voor onze kinderen willen.

Tijd dat alle kei groenen, yuppie-groenen en andere variaties zich verenigen. Voor onze kinderen. Zelfs al doven ze de lichten niet altijd?

Sarah Wouters